…raw, laidback, earthy & spiritual!

“It´s a raw, rootsy & wide open mixture of Ragtime, Down Home Blues, Old Spirituals, Boogie Woogie, Early Jazz, Western Swing, Country, Zydeco, Swamp Boogie, New Orleans Rhythm & Blues, Soul, Rock´n`Roll, Rockabilly, Garage Rock, Heartfelt Ballads...and even echoes from Western-African Rhythms & Spanish Flamenco!” zegt Jo’ Buddy over zijn muziek. Jussi Raulamo, dat is zijn geboortenaam, timmert nu al zesentwintig jaar aan de bluesweg. Hij is geboren en getogen in Finland, maar zegt in een vorige incarnatie in New Orleans geleefd en gemusiceerd te hebben. Hij keert geregeld terug naar de Crescent City met als enige bagage zijn aftandse gitaar en dito radio en weet er telkens de aandacht op zich te vestigen. En niet van de minsten. Ze zijn alle zodanig onder de indruk van zijn prestaties, dat ze hem zonder uitzondering, uitnodigen om een eindje mee te spelen. Zo stond hij al op de planken met Howard "Louie Bluie" Armstrong, Eddy Clearwater, Maceo Parker, Lazy Lester, Kim Wilson, The Fabulous Thunderbirds, Junior Watson, Carlos Guitarlos, Rick Holmstrom en de honderd anderen kan je nalezen op zijn website.

Wat is nu het geheim van zijn succes ? Waarom zegt een gitarist als Junior Watson dat Jo’ Buddy de beste en origineelste gitarist is die er vandaag op de aardbodem rondloopt ?

Ten eerste is er natuurlijk zijn charisma en zijn gedrevenheid om te doen wat hij doet. Als je je ‘ding’ herleidt tot zijn meest naakte vorm, tot zijn absolute essentie, dan stel je jezelf kwetsbaar op. Dan moet je met volle overtuiging je publiek voor je winnen. En daar slaagt hij voortreffelijk in.

Dan is er natuurlijk die onovertroffen retro sound die hij uit zijn ‘gear’ weet te toveren, en waar zovele muzikanten naar op zoek zijn, de Heilige Graal van de bluesgitarist. Zijn geheim schuilt hem in een gitaar, die op de rommelmarkt amper een vluchtige blik van de koopjesjagers zal losweken, een Klira, een archtop uit 1950 van Duitse makelij. Mein Gott. Zijn versterker is een Finse buizenradio van het merk Salora die er in 1953 bijzonder futuristisch modern uitzag. Het volume op maximum, zo dat hij bij zachte snarenaanslag een vrij cleane sound haalt en bij harde aanslag een echte levendige lampen-distortion.

En er is natuurlijk de configuratie Two Men Band, een zanger/gitarist en een drummer, die het de laatste tien jaar zeg maar, goed doet. Het is een economische oplossing om allerlei voor de hand liggende redenen, personeels- en reiskosten niet in het minst. De formule doet het goed in alle segmenten van de rockwereld. The White Stripes halen met elk nummer dat ze uitbrengen de ‘mainstream’ charts. The Black Keys bewegen dan weer met groot succes in de alternatieve en de bluesscene. En ook in België kennen we dit duo-fenomeen al geruime tijd in bluesmiddens, meestal in de vorm van tijdelijke ‘joint ventures’. En recentelijk dook in het, door onze nationale radio meer geliefde, alt. rock circuit Black Box Revelation op, die hoge ogen gooit met hun “Never Alone Always Together”. In alle hierboven genoemde gevallen spreken we van een duo, zang/gitaar en drums, die een zo retro-as-possible sound proberen neer te zetten. Een modeverschijnsel ? Perhaps, but than again…why not ?

“Whole Lotta Things To Do” is de tweede CD van Jo’ Buddy samen met Down Home King III. Echte naam voorlopig onbekend. Een unicum is dit album ten voete uit. Spontaniteit viert hoogtij. Alle songs werden geschreven door Jo’ Buddy en worden met elke beluistering interessanter. Het is gewoon verbazend hoe hij die ‘wakka wakke’ gitaar opwekt. Op hele oude opnames van Chuck Berry hoor je ze nog. En zelfs een zeventienjarige Keith Richards wist ze te simuleren op de eerste Stones-singles. Maar sindsdien was ze zowat van de aardkorst verdwenen, de ‘wakka wakke’ gitaar. Om te weten hoe die nog klinkt moet je naar het openingsnummer van de CD luisteren.”Howlin’ These Blues” is killing you. “Have Yourself a Ball” is van aard om Jimmy Reed te doen verbleken, als die zou kunnen horen dat deze bleekscheet straks Reedser klinkt dan hijzelf.
Het titelnummer “Whole Lotta Things To Do” is zo ongelooflijk zwart, donkerzwart, een geketende worksong, Leadbelly en Son House in één lijf. Een Ku Klux Klan –lid ontbrandt spontaan als hij dit hoort.
In “(Electric) Ragtime Man” worden ragtime-gitaar en een hillbilly country stem samengesmolten tot een homogene song, twee genres die zowat de uiterste uiteinden van het americana vertegenwoordigen en die nooit iemand zou bijeen brengen.
Luister naar “They Don’t Know What I Do” en vertel mij bij de eerste gelegenheid dat je dacht dat het een onbekend nummer van Mississippi John Hurt was, dan weet ik dat je niet tegen me liegt.

Dit is een beer van een CD die thuishoort in de collectie van elke rechtgeaarde blues- en roots liefhebber. En dat zeg ik niet om een plezier te doen !!

Jo’ Buddy is nog actief in twee andere bands, The Groovy Eyes en het trio The Tiny Tones. In deze laatste zingt zijn vrouw Susanne Raulamo de boventoon. Alle drie deze formaties zitten op Ram-Bam Records, als enige tot nog toe, wat bij mij het vermoeden doet rijzen dat het zijn eigen label is. Handig om te kunnen doen wat je wil. En gelijk heeft ie.

Ik ga besluiten met de woorden van Travis Haddix over dit album:

"This is a helluva CD - World class by anyone's standards."

- Jussi "JO´BUDDY" Raulamo: Lead VOCALS & Electric (Archtop) GUITARS with   "the Sensational" SALORA ´53 tube radio-amp
- Down Home King III: DRUMS & PERCUSSION

We kunnen Jo’ Buddy & Down Home King III gaan bewonderen op 30 april op De Nacht van de Blues te Wuustwezel. Ze zullen er in het gezelschap zijn van Watermelon Slim en James Harman. Dat wordt dus dringen. Op tijd ticketjes kopen
is de boodschap.

witteMVS